Marcel Wijnstekers 17-06-22, Algemeen Dagblad, foto: Randy van Gameren

Twaalf jaar geleden werd de Roze Salon opgericht, dé plek waar LHBTIQ+’ers op leeftijd met elkaar praten over hun seksuele geaardheid. Vandaag de dag, in het weekend van Rotterdam Pride, is deze plek nog altijd broodnodig. ,,Steeds meer mensen gaan terug de kast in.”

Dik Otto (79): ‘Zou niet met een man hand-in-hand over straat durven, bang voor homohaters’.

,,Is Ruud niet van de verkeerde kant?, vroeg mijn moeder, toen ik mijn eerste grote liefde thuis kwam voorstellen. Dat klopt, antwoordde ik. En ik ook. Als jij maar gelukkig bent, reageerde mijn vader, en daarmee was de kous af.

Dertig was ik toen ik uit de kast kwam. Het waren de jaren 70, een heel andere tijd voor homo’s, maar mijn ouders accepteerden Ruud en zeiden na verloop van tijd trots: we hebben er een schoonzoon bij.

Met Ruud had ik oud willen worden, maar in 1999 is hij na een ziekbed overleden, slechts 54 jaar. Ik heb het nog weleens met een andere man geprobeerd, maar nooit gevoeld wat ik voor Ruud voelde. In de Roze Salon praten wij ook over geliefdes, die ons ontvallen zijn, maar ook over nieuwe vlammen. Dat schept een band.

Elke zaterdag vang ik mensen op in de salon met een kopje koffie. We praten over ons leven, de strubbelingen, de mooie dingen, onze coming-out. We zijn nu met zo’n twintig roze ouderen. Op 623.000 Rotterdammers is dat wel wat karig.

Het zou kunnen dat we niet meer zo nodig zijn, maar eigenlijk denk ik dat steeds meer mensen terug in de kast gaan. Rotterdam is een multiculturele samenleving geworden. Niet elke cultuur accepteert homoseksualiteit nog.

Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in de salon. Dat is wat voor jou, zeiden vrienden, maar ik vond het in eerste instantie maar gezeur. Totdat ik de salon voor het eerst binnenstapte. Het voelde meteen als familie. Het is een veilige plek waarin je je kunt uiten.

Want op straat is dat toch minder geworden. In mijn jonge jaren ben ik nooit lastig gevallen om mijn geaardheid. Nu zou ik niet met een man hand-in-hand over straat durven, bang voor homohaters.

Daarom zijn dit soort plekken erg nodig. Graag zouden we mensen uit andere culturen verwelkomen. Meer mensen van kleur. Maar voor ons was het al lastig om uit de kast te komen, laat staan voor hen.